Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας.. Leo Buscaglia

ΝΑ ΖΕΙΣ Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ
Leo Buscaglia

Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους. Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα. Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών. (Δεν έχω τίποτε εναντίον των καθηγητών των τεχνικών. Τους λυπάμαι τους καημένους.) Θυμάμαι τις φορές που έρχονταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόσαστε κι εσείς. Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί, ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα, κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό. Θα ήταν η ώρα των τεχνικών. Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια, δένατε τα χέρια σας και περιμένατε. Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη, εξαντλημένη γυναίκα,που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα. Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο, λαχανιασμένη και ανάγγελε:
"Καλημέρα, παιδία. Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο. "Ζήτω" ,έλεγαν τα παιδιά,
"θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!". Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα. Μετά του σχεδίαζε μία καφετιά βάση και λίγα χορταράκια. "Αυτό είναι ένα δέντρο", έλεγε. Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά κι έλεγαν,
"Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι". Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας: "Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο".
Στην πραγματικότητα δεν εννοούσε "Ζωγραφίστε ένα δέντρο", αλλά "Ζωγραφίστε το δέντρο μου". Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α.

Υπήρχε όμως πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει ποτέ η καθηγήτρια των τεχνικών. Είχε πέσει απο ένα δέντρο, είχε δαγκώσει ένα δέντρο ,είχε μυρίσει ένα δέντρο, είχε καθήσει στα κλαδιά ενός δέντρου, είχε ακούσει τον άνεμο να περνάει μέσα από το φύλλωμα ενός δέντρου και ήξερε, πως το δικό της δέντρο ήταν γλειφιντζούρι. Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκωνόταν και της το πήγαινε χαρούμενος. Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε: "Ω, Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη - να πάει σε ειδική τάξη"

..Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λές στην πραγματικότητα είναι...
"Για να σε περάσω,θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου".
Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη του Δημοτικού ώς τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου. Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πώς έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σ'αυτό το επίπεδο. Ρωτάτε αν σκέφτονται; Μην λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που τους δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά,γιατί έτσι έμαθαν. Τους λες: "Σκέψου δημιουργικά" και τους πιάνει φόβος. "Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι; "Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας;
Όλη αυτή η μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας.

Όλοι είναι σαν όλους κι όλοι είναι ευτυχισμένοι...

Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει: "Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς: στερημένους, άρρωστους, τυφλούς,κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης"...

..... ο καθένας έχει το δικό του δρόμο. Υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι ν'ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να γίνεις ο εαυτός σου. Ο καθένας σας θα βρεί το δικό του δρόμο. Μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να σας επιβάλουν το δικό τους.

Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο που λέγεται
Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν και έχει γραφτεί από έναν ανθρωπολόγο που λέγεται Καστανέντα. Μιλάει για τους Ινδιάνους Γιακί που μελέτησε. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει ένας άντρας που λέγεται Δον Χουάν, ο οποίος λέει:

..Το κάθε μονοπάτι είναι ένα από εκατομμύρια μονοπάτια. Γι'αυτό πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι ένα μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να το ακολουθήσεις, δε χρειάζεται να το ακολουθήσεις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάθε μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε τους άλλους αν το παρατήσεις, αφού έτσι σου λέει η καρδιά σου να κάνεις. Όμως η άποφασή σου να μείνεις στο μονοπάτι ή να φύγεις πρέπει να είναι ελεύθερη από φόβο ή φιλοδοξία. Σε προειδοποιώ: κοίταξε καλά και προσεχτικά το κάθε μονοπάτι. Δοκίμασέ το όσες φορές το νομίζεις απαραίτητο.Μετά κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου αυτό το ερώτημα: Έχει καρδιά αυτό το μονοπάτι; Όλα τα μονοπάτια ίδια είναι. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν μονοπάτια που οδηγούν μέσα από το λόγγο ή μέσα στο λόγγο ή κάτω από το λόγγο.Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτό το μονοπάτι έχει καρδιά. Αν έχει, τότε είναι καλό. Αν δεν έχει είναι άχρηστο.

...Η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι. Δεν είναι ένας σκοπός. Είναι μια διαδικασία. Την περνάς βήμα το βήμα. Κι αν το κάθε βήμα είναι υπέροχο, αν το κάθε βήμα είναι μαγικό, έτσι θα είναι και η ζωή. Τότε δε θα είσαστε ποτέ από εκείνους τους ανθρώπους που έφτασαν στο σημείο του θανάτου χωρίς να έχουν ζήσει τίποτε. Γιατί δε θα έχετε χάσει τίποτε. Μην κοιτάτε πάνω από τον ώμο του άλλου. Κοιτάξτε τον στα μάτια. Μη βγάζετε λόγο στα παιδιά σας. Πάρτε το πρόσωπό τους στα χέρια σας και μιλήστε τους. Μην κάνετε έρωτα μ' ένα κορμί, αλλά μ' έναν άνθρωπο. Κάντε το τώρα. Γιατί η στιγμή αυτή δε θα κρατήσει αιώνια. Χάνεται κιόλας και δε θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Οι περισσότεροι από εμάς χάνουμε τον καιρό μας κλαίγοντας για τις χαμένες στιγμές.
Πολύ αργά! Υπάρχουν όμως εκατομμύρια άλλες που θα έρθουν..

..Πρωτα απο ολα πρεπει να θυμομαστε οτι ο ανθρωπος δεν ειναι αντικειμενο και να παψουμε να μεταχειριζομαστε τους ανθρωπους σαν αντικειμενα. Ειμαστε ευαλωτοι, ευθραυστοι, ειμαστε αδυναμοι ευκολα σπαμε, ευκολα τρομαζουμε.

Ειναι τοσο ευκολο , ετσι ευαλωτοι που ειμαστε και ευθραυστοι , να ανοιξουμε μια τρυπα στον αλλον και να τον κανουμε να υποφερει. Ειναι ομως εξισου ευκολο να κλεισουμε την τρυπα με το ιδιο δαχτυλο που την ανοιξε. Εξαρταται απο ποια πλευρα του ατομου εισαι...

Τα πάραπανω είναι αποσπάσματα απο το βιβλίο
"Να ζείς να αγαπάς και να μαθαίνεις"


Το "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις", είναι ένα από τα καλύτερα και πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Λέο Μπουσκάλια. Είναι ένας ολόκληρος θησαυρός και μία ατελείωτη πηγή έμπνευσης, θάρρους και αποφασιστικότητας για όλους όσους αναζητούν μία καινούρια διάσταση στην προσωπικότητα τους και στη ζωή τους μέσα από τους δρόμους της κατανόησης και της αγάπης. Καθηγητής της παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, ψυχολόγος και συναρπαστικός ομιλητής, ο Μπουσκάλια σε καθηλώνει και σε μεταμορφώνει με τα βιβλία του, που όλα σχεδόν πηγάζουν από ομιλίες, διαλέξεις και ελεύθερες συζητήσεις μέσα και έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, "φωνάζει, μιμείται, γελά, δακρύζει και κλαίει.

Πρόλογος

Ο Νίκος Καζαντζάκης υποστηρίζει πως ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.

Τέτοιες γέφυρες είναι οι διαλέξεις που περιλαμβάνονται σ' αυτό τον τόμο. Είναι απλώς ιδέες, έννοιες και συναισθήματα που θέλησα να μοιραστώ χαρούμενα με τους άλλους. Προσπάθησα να τις μεταδώσω γνωρίζοντας από την αρχή, ότι μπορούσε κανείς να τις δεχτεί, να ενθουσιαστεί μ' αυτές, να τις αγνοήσει ή να τις απορρίψει. Δεν είχε σημασία.
Τα πράγματα αυτά επαναλαμβάνονται εδώ γι' αυτούς που δεν τα άκουσαν την πρώτη φορά
ή γι' αυτούς που θέλουν ίσως να τα ξανανιώσουν άλλη μια φορά.

Χαίρομαι που μοιράστηκα αυτές τις ιδέες. Ακόμα μ' εντυπωσιάζει το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να τις ακούσουν. Για μένα αντιπροσωπεύουν δέκα υπέροχα χρόνια ανάπτυξης και επαφής. Κοιτάζοντας πίσω δε μετανοιώνω για τίποτε και ξέρω πως θα'ρθουν κι άλλα χρόνια, καλύτερα και χειρότερα, γιατί είμαι αποφασισμένος να συνεχίζω να στήνω γέφυρες.

όλο το βιβλίο εδώ

Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει:
"Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας
ανθρώπους σαν κι εμάς:
στερημένους, άρρωστους, τυφλούς, κουφούς,
αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης"