"Θέλω να ξέρεις πως από σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...χωρίς όρους"

Θέλω

Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να μ΄αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις πως από σήμερα μπορείς
να βασίζεσαι πάνω μου...χωρίς όρους

Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς"

Ροδάκινο

Στου ροδάκινου το χρώμα
έβαψες τα μάγουλά σου
και του κερασιού τη γλύκα
με κερνάς με τα φιλιά σου

Τώρα τα λόγια που 'χες πει
σκορπίσματα του αέρα
αχ ν' άκουγα απ' τα χείλη σου
άλλη μια καλημέρα

Κανελλόριζα και δύοσμο
κι απ' την ερημιά το μέλι
σου χαρίζω όλο τον κόσμο
και μου λες πως δε σε μέλλει

Τώρα τα λόγια που ' χες πει
ξερόφυλλα του αέρα
αχ ν' άκουγα απ' τα χείλη σου
άλλη μια καλημέρα

«Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα’ ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο» Δημήτρης Λιαντίνης

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος.
Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν,
δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες.
Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε
θα υπήρχε η ιστορία.».
Ή αλλιώς, «Αν έλειπαν οι δάσκαλοι,
η γη μας θα’ ταν τυφλή.
Και το σύμπαν ανυπόστατο»

Ο Δημήτρης Νανόπουλος
είναι ο μέγιστος δάσκαλος και επιστήμων.
Είναι ο δάσκαλος που «χτίζει στο μάρμ......αρο
της γνώσης και γκρεμίζει την αχεροπληθιά της πρόληψης.»
Δημήτρης Λιαντίνης

«Για να αποχτήσει κανείς πολιτική συνείδηση,
θα σταθεί το προσωπικό του αναμέτρημα με τα πολιτικά
και ηθικά προβλήματα.
Κερδίζεις με τον τίμιο ιδρώτα το ψωμί σου;
Μήπως εκεί που πρέπει, αντί να σέβεσαι, προσκυνάς;
Μήπως εκεί που δικαιούσαι, αντί να ζητάς, ζητιανεύεις;
Μήπως εκεί που οφείλεις, αντί να δίνεις,...σφετερίζεσ...αι;
Και ακόμη, κρίνεις όταν κρίνεις;
Ή εγκρίνεις τα κατακριτά, και κατακρίνεις τα έγκριτα;»
Δημήτρης Λιαντίνης

«Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα.
Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας,
το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο.
Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας,
δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια.
Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα.
Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδ...ες και σάκηδες,
ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε»
Δημήτρης Λιαντίνης

«ο Σολωμός ο Καβάφης και ο Παπαδιαμάντης,
είναι η αγία τριάδα των οδηγητών και των πρωτοπόρων
της πνευματικής μας ζωής.
Ύστερα από χίλιους χρόνους, αν υπάρχει ακόμη ο άνθρωπος
στον πλανήτη, και οι έλληνες στον τόπο τους,
εκείνοι που θα ζουν θα τους βλέπουν,
όπως περίπου βλέπουμε σήμερα εμείς
τον Πίνδαρο, τον Επίκουρο κ......αι τον Ηρόδοτο.
Όλο ψηλά, στον αιθέρα, πάνω από τα πρόσωπα και μοίρες,
διατάζω το δημοτικό τραγούδι»
Δημήτρης Λιαντίνης

«Παράδειγμα να το δείχνουμε στα παιδιά μας
είναι η δημοκρατία του Σόλωνα.
Όσο ο άνθρωπος θα ζει σε τούτο το γαλαζοπράσινο πλανήτη,
και όσο η πολιτική του συνείδηση θα αναζητεί το τέλειο πολίτευμα
για να συμβιώνει ειρηνικά και δίκαια στις κοινωνίες του,
πάντα θα σημαδεύει σα στόχο τη δημοκρατία του Σόλωνα.
Θα γυρίζει πρ....ος το κέντρο της, όπως η πυξίδα γυρίζει προς το βοριά»
Δημήτρης Λιαντίνης

«Για τους έλληνες αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα
από τους δυο χιτώνες σου.
Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου
να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα»
Δημήτρης Λιαντίνης

Η μελέτη της κλασικής αρχαιότητας έχει πολυσχιδείς δεσμούς με την ανθρωπολογία, την κοινωνιολογία, την ιστορία, τη λογοτεχνία Richard Ηunter

ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ο Σωκράτης και η άγνοια

- Ποιες είναι οι πιο σημαντικές «τάσεις» στη μελέτη των κλασικών σήμερα;

«Ενα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της κλασικής αρχαιότητας είναι το πόσο “δημοφιλής” είναι- βιβλία, ταινίες, τηλεόραση- ο αρχαίος κόσμος παντού και αυτή η διεύρυνση του ενδιαφέροντος αντανακλά τις ευρείες εξελίξεις εντός του ακαδημαϊκού κόσμου. Η ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα- η λογοτεχνία της, η τέχνη της, η φιλοσοφία της- πρέπει να μελετηθεί τόσο ως το θεμέλιο ενός σημαντικού τμήματος του δυτικού πολιτισμού και της δυτικής ηθικής όσο και ως “σύνδεση” με άλλους αρχαίους πολιτισμούς- πολύ σημαντικό έργο έχει γίνει την τελευταία δεκαετία, επί παραδείγματι, στη μελέτη των συνδέσμων μεταξύ του καλλιτεχνικού και υλικού πολιτισμού της Ελλάδας και αυτού των αρχαίων πολιτισμών της Ανατολής. Με τον ίδιο τρόπο, η σύγχρονη μελέτη των κλασικών τώρα λαμβάνει τη θέση της στο προσκήνιο των ανθρωπιστικών σπουδών γενικότερα- η μελέτη της κλασικής αρχαιότητας δεν είναι μια σαφώς οριοθετημένη περιοχή, αλλά έχει πολυσχιδείς δεσμούς με την ανθρωπολογία, την κοινωνιολογία, την ιστορία, τη λογοτεχνία και τις πολιτισμικές σπουδές κτλ.

Με τις τάσεις αυτές συμβαδίζει το διαρκώς διευρυνόμενο πεδίο του αντικειμένου- η μελέτη της όψιμης αρχαιότητας και της πρωτοχριστιανικής περιόδου, επί παραδείγματι, θεωρούνται σήμερα τμήμα του “δικού μας” επιστημονικού κλάδου, και όχι κάτι διαφορετικό, και η σφαίρα του “κλασικού” αντιστοίχως αυξάνεται αξιοσημείωτα. Ο κανόνας των “κλασικών συγγραφέων” είναι αγνώριστος σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από 30 χρόνια».

- Με ποιον τρόπο η φιλοσοφία,η επιστήμη και η τέχνη μπορούν να βοηθήσουν την κοινωνία να βγει από τη βαθιά κρίση που βιώνει σήμερα;

«Σε ένα επίπεδο, φυσικά, οι ανθρωπιστικοί κλάδοι δεν μπορούν να διορθώσουν τη ζημιά που οι τράπεζες και η δημοσιονομική ανευθυνότητα έχουν δημιουργήσει, ούτε μπορούν εύκολα να αποτρέψουν πολέμους, όμως η μελέτη του παρελθόντος, όπως η μελέτη της ηθικής και της ιστορίας, μπορεί σταδιακά να διαχύσει μια εμπεριστατωμένη αντίληψη για το τι είναι στην πραγματικότητα καλό τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία, και επομένως να επιφέρει την αλλαγή σε μόνιμη βάση.

Οι ηθικοί προβληματισμοί σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον δεν παύουν ποτέ να υφίστανται, και γίνεται εμφανές όλο και εντονότερα ότι η μελέτη της ελληνικής αρχαιότητας προσφέρει την ευκαιρία να ερευνηθούν τα πολύ σύγχρονα ζητήματα της δικαιοσύνης και της ευθύνης, της πολιτικής κρίσης και της άσκησης εξουσίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των εκπαιδευτικών ευκαιριών, των σχέσεων μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ανδρών και γυναικών, κ.ο.κ, ακριβώς όπως η τέχνη προσφέρει μια διέξοδο από την αποστειρωμένη κενότητα ενός κόσμου που διέπεται από την απελπισμένη οικονομική θεωρία.

Σε πολλές περιπτώσεις η μελέτη των ανθρωπιστικών επιστημών έχει παραγάγει απροσδόκητα οικονομικά οφέλη, αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικότερο- πολύ μεγάλο μέρος της “κρίσης” έχει δημιουργηθεί από αυτό που ο Σωκράτης θα περιέγραφε ως άγνοια, και πρέπει όλοι εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δείξουμε πως η άγνοια αυτή δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ζωής».

Ο κ. Richard Ηunter είναι καθηγητής (έδρα Regius) Ελληνικών και συνεργαζόμενος ερευνητής του Τrinity College στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο.

RICHARD HUNTER | Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
http://www.tovima.gr

Ποιο είναι το νόημα της οικονομικής ανάπτυξης αν όχι και η απόλαυση του ωραίου.. Σταύρος Ζένιος

ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Το ωραίο και η οικονομία

Ο τομέας των χρηματοοικονομι- κών περνά κρίση ταυτότητας. Πώς να βρει μια νέα ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας των χρηματαγορών που επέτρεψαν μια πρωτοφανή οικονομική πρόοδο τον τελευταίο μισό αιώνα και τη χαλιναγώγησή τους με εκείνες τις εποπτικές ρυθμίσεις που να αποφεύγουν κρίσεις όπως αυτή που τώρα διερχόμαστε... Αντιλαμβανόμαστε σήμερα ότι η οικονομία είναι ένα οργανικό σύστημα. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αποσπασματικά, ούτε με αφηρημένα θεωρητικά μοντέλα. Αυτά έχουν βέβαια την ωφελιμότητά τους αλλά αποδείχθηκε ότι προκαλούν και απρόβλεπτες και ενίοτε τραγικές παρενέργειες. Η επιστήμη μάς βοηθά να κατανοήσουμε ακόμη βαθύτερα τα συστήματα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης και τους σύγχρονους θεσμούς αλλά και να βρούμε λύσεις σε φλέγοντα προβλήματα όπως είναι η εξάντληση των φυσικών πόρων, το ενεργειακό, η καταστροφή του περιβάλλοντος, να αντιμετωπίσουμε τα θέματα υγείας και της γήρανσης του πληθυσμού. Αλλά
[Εργο του Αγγελου Πλέσσα για το συνέδριο ]
Εργο του Αγγελου Πλέσσα για το συνέδριο
χρειάζεται στοχασμός για τους στόχους που θέτουμε ως κοινωνία, ενδοσκόπηση των αξιών μας, επαναδιορισμός του «τέλους» της σύγχρονης κοινωνικής οργάνωσης. Η αρχαία φιλοσοφική σκέψη προκαλούσε τον στοχασμό, εμείς σήμερα σπεύδουμε, δημιουργούμε προβλήματα και ακολούθως αγωνιούμε για την επίλυσή τους. Τέλος, οι τέχνες, η ευαισθησία των ανθρώπων των τεχνών, μας αποκαλύπτουν βαθιές αλήθειες προτού αυτές επιπλεύσουν στη συλλογική συνείδηση. Για να μη μιλήσουμε για την ομορφιά του κόσμου, το κάλλος που οι τέχνες μας προσφέρουν. Ποιο είναι το νόημα της οικονομικής ανάπτυξης αν όχι και η απόλαυση του ωραίου. Από τον διάλογο των επιστημών, τεχνών και φιλοσοφίας η ανθρωπότητα διευρύνει τους ορίζοντές της για να κατανοήσει εις βάθος τι προκάλεσε τη βαθιά κρίση των ημερών, αλλά και να δει πέρα από αυτή.

Ο κ. Σταύρος Ζένιος είναι πρύτανης και καθηγητής Διοικητικής Επιστήμης και Χρηματοοικονομικών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και Senior Fellow στη Σχολή Διοίκησης Τhe Wharton School του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, ΗΠΑ.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΕΝΙΟΣ | Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

"Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή τόση ζωή σε φτάνει,
ρόδο π' ανθεί πολύ καιρό τη μυρωδιά του χάνει...."

«Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα»John Donne

Ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, διαβάζει το βιβλίο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι φασισμό δημιουργεί και η αντιεξουσιαστική δράση

Από τη χρονιά που λήγει σύντομα πολλοί θα θυμούνται τον θάνατο των τριών υπαλλήλων της Μarfin Βank, μεταξύ των οποίων και μιας εγκύου, από βόμβες μολότοφ που έριξαν διαδηλωτές κατά υποκαταστήματος της τράπεζας. Αλλοι πάλι θα θυμούνται τις φονικές βόμβες που έσκασαν στα χέρια τόσο του αστυνομικού που υπηρετούσε στο γραφείο του υπουργού Δημόσιας Τάξης όσο και του 15χρονου Αφγανού που σκοτώθηκε από βόμβα τοποθετημένη σε κάδο απορριμμάτων.

Ο συλλογικός τόμος Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, τον οποίονσυνεπιμελήθηκαν οι Γ. Ευαγγέλου, Θ. Πολλάτος και Θ. Τριαρίδης, περιλαμβάνει κείμενα 22 συγγραφέων οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν υπάρξει αντιρρησίες συνείδησης ή μέλη του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου». Οι συγγραφείς δεν επαναλαμβάνουν τα γνωστά μοτίβα περί συμβολικής βίας και βίας του καπιταλισμού, ούτε θεωρούν τους τρομοκράτες ριζοσπάστες. Αντίθετα, τους θεωρούν «διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί», όπως τους αποκαλεί ο Τριαρίδης. Σε μια περίοδο απαξίωσης του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, καταδικάζουν την κρατική βία πάνω σε πολίτες και μετανάστες και κυρίως απορρίπτουν τη βία όσων καταφεύγουν στην εξωσυστημική πολιτική δράση.

Πολιτική βία
Οι συγγραφείς δεν υπερασπίζονται βέβαια το σύστημα, πράγμα ήδη φανερό από το πρώτο κεφάλαιο του Π. Κοροβέση. Ωστόσο, έχουν συγκλονιστεί από τα κύματα πολιτικής βίας των τελευταίων δύο ετών, που ακολούθησαν τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου του Δεκεμβρίου 2008. Χωρίς να παραλείπουν την κριτική στην αστυνομική βαρβαρότητα, θεωρούν ότι η πολιτική βία είναι φασιστική από όπου και αν προέρχεται. Με τα λόγια του Πολλάτου, «πολιτική βία είναι η βία που έχει αποκλειστικά πολιτικά κίνητρα και κατευθύνεται ενάντια στους πολιτικούς αντιπάλους απλώς και μόνο επειδή είναι αντίπαλοι». Η βία αυτή είναι φασιστική «γιατί πολεμάει τις ιδέες με τσεκούρια και λαιμητόμους» (σελ. 149). Θα είχε κανείς να προσθέσει εδώ πολλά με βάση τη βιβλιογραφία για το πολιτικό έγκλημα, αλλά και μερικά γραπτά υπέρ της βίας από στοχαστές που παραμένουν δημοφιλείς στη χώρα μας (Λένιν, Μπένγιαμιν, αναρχικοί του 19ου αιώνα κ.ά.).

Η πιο εύγλωττη σύνοψη των απόψεων του τόμου ανήκει στον Τριαρίδη, που έχει γράψει τρία κεφάλαια, σε ένα από τα οποία προτάσσει το motto του άγγλου ποιητή John Donne (1572-1631): «Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα». Ο Τριαρίδης γράφει για τα «εγκλήματα των εθνών και των θρησκειών, για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού... και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης που λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης» (σελ. 110).

Ανεύθυνα δικαιώματα
[Λουλούδια και κεριά έξω από τη Μarfin Βank,επί της Σταδίου,όπου τρεις υπάλληλοι έχασαν τη ζωή τους ]
Λουλούδια και κεριά έξω από τη Μarfin Βank,επί της Σταδίου,όπου τρεις υπάλληλοι έχασαν τη ζωή τους
Το βιβλίο προσφέρει αφορμή αναστοχασμού γιατα όρια της πολιτικής δράσης στη δημοκρατία. Στην πολιτική επιστήμη διακρίνουμε την τυπική πολιτική συμμετοχή (π.χ. άσκηση δικαιώματος ψήφου, διαδήλωση) από την άτυπη (π.χ. καταλήψεις κτιρίων). Σε μας η άτυπη πολιτική συμμετοχή είναι τόσο συνήθης, ώστε έχει πάψει να εκπλήσσει. Τα ύστατα «όπλα του αγώνα», για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του Μωρίς Ντυβερζέ, χρησιμοποιούνται σχεδόν ανακλαστικά. Το χειρότερο, σε ριζοσπαστικούς κύκλους που πλέον στρατολογούν μέλη από όλα τα κοινωνικά στρώματα, η πολιτική βία έχει ηρωοποιηθεί. Η διαπίστωση αυτή δεν θα έπρεπε να οδηγήσει σε περιστολή ατομικών και συλλογικών ελευθεριών. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι θα έπρεπε να οδηγήσει σε προβληματισμό για το πώς η δημοκρατική συμμετοχή, νοητή παντού ως σύνολο δικαιωμάτων και ευθυνών των πολιτών, έχει εννοιολογηθεί αποκλειστικά και μόνο ως σύνολο δικαιωμάτων. Το εύρος των δικαιωμάτων το ορίζουν πλέον εκείνοι που το ασκούν. Ο καθένας αποφασίζει για το πότε «δεν πάει άλλο» και για το ποιος τρόπος αντίδρασης (π.χ. στο μνημόνιο, στην εισροή ξένων μεταναστών) τού φαίνεται πιο αποτελεσματικός. Ετσι η διολίσθηση στην άσκηση πολιτικής βίας φαίνεται σχεδόν φυσική.

Το βιβλίο πείθει, λοιπόν, ότι κοντά στο παλιό πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης, δηλαδή στην αναντιστοιχία ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις και στους πολιτικούς φορείς που τις εκπροσωπούσαν, έχουν προστεθεί και δύο ακόμη προβλήματα. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι πολλοί πολίτες θεωρούν ότι οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται καν να τους ακούσουν. Το δεύτερο είναι πρόβλημα «μούγκας», όπως το θέτουν οι Πολλάτος και Τριαρίδης, δηλαδή πρόβλημα σιωπής απέναντι σε φαινόμενα πολιτικής βίας. Από την άλλη μεριά, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους τον Σεπτέμβριο του 2001, είναι τόσο συνηθισμένο πολλά κράτη να διευρύνουν τα όρια της νόμιμης άσκησης βίας, ενεργώντας ακόμη και έξω από τα όρια της νομιμότητας (π.χ., απαγωγές υπόπτων για τρομοκρατία από αμερικανικές υπηρεσίες), ώστε η κρατική βία φαντάζει φυσική. Στα καθ΄ ημάς, η φυσικοποίηση της κρατικής καταστολής, αλλά και της πολιτικής βίας εκ μέρους πολιτών που θέλουν να «εκδικηθούν» τους πάντες, από υπουργούς έως αστυνομικούς, προδίδει πρωτόγνωρη κρίση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Το μείγμα αυτής της κρίσης με την οικονομική κρίση είναι εύφλεκτο.
Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Το ΒΗΜΑ

Σε περιβόλι μοναχός
πως ζεις καημένε κρίνε;
Σαν τον καημό της μοναξιάς
άλλος καημός δεν είναι.

Πολλοί καιροί με δέρνουνε
μα οι κλώνοι μου δε σπούνε
γιατί 'χω ρίζες δυνατές
στη γη και με κρατούνε.

«Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα
γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα»

Δεν μας ορίζει η κοινωνική ταυτότητα ή η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας.. άλλα μετρούν στη ζωή..

Το έγκλημα της πολυεθνικής των φαρμάκων

Ο βρετανός πεζογράφος Γουίλιαμ Μπόιντ σε ένα καταιγιστικό θρίλερ περιγράφει πώς πίσω από το έγκλημα στο οποίο εμπλέκεται ένας αθώος επιστήμονας κρύβεται το τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο μιας εταιρείας

O Γουίλιαμ Μπόιντ δεν γνώρισε στη χώρα μας την επιτυχία άλλων πεζογράφων της γενιάς του, όπως για παράδειγμα ο Ιαν Μακ Γιούαν, μολονότι είναι θαυμάσιος συγγραφέας. Το περυσινό μυθιστόρημά του, που εκδόθηκε πρόσφατα και στα ελληνικά, επιβεβαιώνει το ταλέντο, την ευρηματικότητα και την ευφυΐα του. Γραμμένο αριστοτεχνικά, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ταυτοχρόνως αναδεικνύει το μείζον ζήτημα που φαίνεται να σηματοδοτεί τη λογοτεχνία του αιώνα που διανύουμε: του ποιος είναι στην πραγματικότητα ο εαυτός μας, πώς εκφράζεται και πώς αποκαλύπτεται αν εμπλακούμε σε υποθέσεις που μοιάζουν να μας ξεπερνούν ή να μας ρίχνουν σε περιπέτειες.

Ολα αυτά είναι φανερά από το πρώτο εξαίρετο κεφάλαιο του νέου του μυθιστορήματος. Αρχίζεις να διαβάζεις και δεν είσαι βέβαιος αν πρόκειται για θρίλερ ή για παρωδία θρίλερ. Ο Ανταμ Κίντρεντ, κλιματολόγος το επάγγελμα, βρίσκεται στο Λονδίνο για επαγγελματική συνέντευξη. Θέλει να αλλάξει εργασιακό περιβάλλον, τη ζωή του, τα πάντα. Μετά τη συνέντευξη, και αφού περιδιαβάζει για κάμποσο στον Τάμεση και στα περίχωρα μπαίνει σε ένα ιταλικό εστιατόριο να δειπνήσει. Εκεί συναντά έναν ειδικό στην ανοσολογία, τον δρα Γουάνγκ, και πιάνουν κουβέντα. Οταν φεύγει ο Γουάνγκ, έχει ξεχάσει έναν φάκελο. Ο Ανταμ αποφασίζει να του τον επιστρέψει αυτοπροσώπως. Οταν όμως ανεβαίνει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμενε ο δόκτωρ, τον βρίσκει μαχαιρωμένο μεν, αλλά ζωντανό. Ο Γουάνγκ του ζητεί να του βγάλει το μαχαίρι. «Τράβα το» λέει. Και ο ευφυής αλλά απερίσκεπτος Ανταμ το τραβάει, «καταφέρνοντας» δύο πράγματα: πρώτον, να αφήσει στο μαχαίρι τα αποτυπώματά του και, δεύτερον, να στείλει τον Γουάνγκ μια ώρα αρχύτερα στον άλλον κόσμο. Στο μπαλκόνι όμως του δωματίου κρύβεται ο δολοφόνος. Από εδώ και στο εξής θα τον κυνηγάει τόσο αυτός όσο και η αστυνομία. Ο κλιματολόγος θα πρέπει να κρυφτεί αλλάζοντας ταυτότητα.

Ο Ανταμ πάει να μείνει σε ένα σπίτι που βρίσκεται σε κάποια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές του Λονδίνου.

Αλλά η ανάγκη να ανακαλύψει γιατί δολοφονήθηκε ο Γουάνγκ τον οδηγεί στην έρευνα. Και καταλήγει στα ίχνη μιας πολυεθνικής εταιρείας φαρμάκων που είναι μπλεγμένη σε ένα τεράστιο σκάνδαλο. Το θέμα αυτό το διαπραγματεύθηκε εκπληκτικά ο Τζον Λε Καρέ πριν από μια δεκαετία στον Επίμονο κηπουρό, αλλά από τότε άλλαξαν πολλά. Τώρα η δύναμη των πολυεθνικών δεν έχει πλέον το προηγούμενό της- όπως και τα κέρδη που αποκομίζουν. Ο Ανταμ είναι ένας κυνηγημένος άνθρωπος- και τούτο αλλάζει την ταυτότητά του. Δεν έχει πια πιστωτικές κάρτες, λογαριασμό στην τράπεζα, κινητό τηλέφωνο. Ζει στο περιθώριο του παλιού του κόσμου, έξω από την τεχνολογική κοινωνία, σε έναν άλλου είδους Μεσαίωνα, όπου όμως κυκλοφορούν πραγματικοί άνθρωποι. Για να αντιληφθεί στο τέλος πως δεν μας ορίζει η κοινωνική ταυτότητα ή η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας και πως άλλα μετρούν στη ζωή: ο έρωτας, «η λιακάδα και η γαλανή θάλασσα στον ορίζοντα», όπως αναφέρει η καταληκτική πρόταση του βιβλίου.
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ | Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
www.tovima.gr

«Όταν εγώ αισθάνομαι ότι συμπορεύονται ο δρόμος μου με τον σκοπό μου, τότε γαληνεύω. Και αυτήν την γαλήνη εγώ την αποκαλώ ευτυχία»Χόρχε Μπουκάι

Ο Ερευνητής

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει’ όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει. Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.
Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε: Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία-μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια …
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.

«Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω …
Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του τού χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:
Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού … Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
Ώρες; Μέρες;
Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιους πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.»

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ”

Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών. Μπόρχες

Στο Στράτο μου από το γλυκοχαράζει με αγάπη...

Προσδιορίζω σύντομα την ποίηση:
είναι η ρυθμική δημιουργία της Ομορφιάς
Ποε Ε.

Η γνώση δε φροντίζει για το ν' αρέσει ή όχι…
Ούτε να συγκινεί και να παρηγορεί.
Αυτά είναι υποθέσεις της ποίησης
και γι' αυτό ο πνευματικός άνθρωπος
έχει περισσότερη ανάγκη την ποίηση,
παρά τη γνώση
Φρανς Α.





Είναι δύσκολο να μάθει κανείς τη ζωή
διαβάζοντας ποίηση.
Κι όμως, κάθε μέρα υπάρχουν άνθρωποι
που πεθαίνουν δυστυχείς
επειδή τους λείπουν αυτά
που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα
Γουίλιαμς Κ.





Ένα ποίημα αρχίζει με απόλαυση
και τελειώνει σε σοφία
Φροστ Ρόμπερτ





Η γνήσια ποίηση μπορεί να επικοινωνήσει
πριν γίνει νοητή.
Το νόημα θα το συλλάβει πρώτα η ψυχή
κι έπειτα ο νους
Έλιοτ Τ.





Η διαφορά του "καλού" από το ιδιοφυές
είναι ότι στο ιδιοφυές κατοικεί η ποίηση
Άγνωστος





Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν,
αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.
Νερούντα Π.





Η ποίηση δεν είναι αριστοκρατικό σαλόνι
των περουκών,
ούτε το βρώμικο υπόγειο της μαλλιαρής μποέμας,
αλλά ο ναός των ελεύθερων Ψυχών
Σοϊλεμεζίδης Γ.





Η ποίηση δεν είναι επάγγελμα, είναι μοίρα
Ντάντον Μ.





Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε
αλλά ο καλύτερος τοίχος
να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Αναγνωστάκης





Η ποίηση είναι για τη ζωή ό,τι είναι
η φωτιά για το ξύλο:
βγαίνει από αυτό και το μεταμορφώνει
Ρεύερντι Π.





Η ποίηση είναι εγγύτερα στη ζωτική αλήθεια
απ'ό,τι η ιστορία
Πλάτων





Η ποίηση έγινε, για να διορθώσει
τα λάθη του Θεού ή,
εάν όχι, τότε για να δείχνει
πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά Του.
Ελύτης Ο.




Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο,
ιερό και φτερωτό.
Πλάτων