Πώς Κοιμήθηκα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
και Ξύπνησα στη «Φάρμα των Ζώων» του Λουίς Φρανσίσκο Μαρτίνες Μόντες The Globalist
και Ξύπνησα στη «Φάρμα των Ζώων» του Λουίς Φρανσίσκο Μαρτίνες Μόντες The Globalist
Περί του πώς ξύπνησα στη «φάρμα των ζώων»
Η νέα γουρουνίσια μου ιδιότητα μου αποκαλύφθηκε μέσω μιας θύελλας οργίλων αναφορών, προερχόμενων κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, από βορειοευρωπαϊκά και γερμανικά μίντια, στα οποία το είδος μου κατηγορούνταν για όλα τα δεινά.
Κάποια στιγμή με ενημέρωσαν πως η σύνταξη των φτωχών γυναικών στη Βαυαρία απειλούνται από την προφανώς έμφυτη κλίση μου προς την ασωτία, που απειλεί να κατακρημνίσει την οικονομία της χώρας τους.
Μια άλλη φορά, πήγα για ύπνο γεμάτος τύψεις, όταν άκουσα ένα Αμερικανό νομπελίστα να κατηγορεί τη οικογένειά μου κι εμένα πως επιδεινώναμε την παγκόσμια οικονομική κρίση όσο δεν πήγαινε άλλο.
Πολλοί άνθρωποι, με σημαντικά κοινωνικά και ακαδημαϊκά εύσημα, έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται πως εμείς τα «γουρούνια- PIGS» καλά θα κάναμε να μη συχνάζουμε πια στα ίδια εστιατόρια μαζί τους ή να μη χρησιμοποιούμε τα ίδια νομίσματα με την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Θυμάστε τις πινακίδες στα αξιοσέβαστα κλαμπ της άλλοτε Βρετανικής Αυτοκρατορίας που απαγόρευαν την είσοδο σε «σκύλους και Κινέζους»; E κάτι παρόμοιο λέγεται τώρα για μας, από τη «φλιτ στριτ » ως τη «ουολ στριτ». Προφανώς, στα ευαίσθητα νεοβικτωριανά ρουθούνια μυρίζουμε εξίσου άσχημα όσο άλλοτε οι Κινέζοι -και οι σκύλοι.
Χωρίς πλάκα
Αυτού του είδους οι ζωομορφικές αναφορές δεν είναι δική μου εφεύρεση. Κάποια στιγμή το 2008, ενώ η παγκόσμια οικονομική κρίση επεκτεινόταν πέραν του επικέντρου της, των Ηνωμένων Πολιτειών, εμφανίστηκε στα πρωτοσέλιδα των ροδόχρωμων εφημερίδων το ακρωνύμιο «PIGS» που κατέκτησε αστραπιαία την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια την μπλογκόσφαιρα.
«Γουρούνια-PIGS» είναι η Πορτογαλία, η Ιταλία (και/ ή η Ιρλανδία). Η Ελλάδα και η Ισπανία, οι χώρες δηλαδή που, σύμφωνα με τους επικριτές τους, ήταν υπεύθυνες για το πέρασμα της οικονομικής κρίσης στο επόμενο επίπεδό της -από τα χρέη των ιδιωτών στα κρατικά ελλείμματα και, σε τελική ανάλυση, τα δημόσια χρέη.
Κυκλοφορούν πολλές εκδοχές του μύθου, αλλά η γνωστότερη, που την έχουν κατασκευάσει οι συντακτικές ομάδες των σημαντικότερων αγγλοσαξονικών βοοειοευρωπαϊκών και γερμανόφωνων εφημερίδων, και κέντρων αποφάσεων, πάει κάπως έτσι:
Πρώτον, οι κάτοικοι των «PIGS» είναι εκ φύσεως σπάταλοι και οικονομικά ανεύθυνοι. Έπεται πως για να ικανοποιήσουν τις δαπανηρές τους συνήθειες, οι κυβερνήσεις τους βούλιαξαν σε υπέρογκα χρέη, που είναι ανίκανες πλέον να χειριστούν.
Αυτό συνέβη διότι, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης μετά το 1929, οι αγορές έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη δυνατότητα των «γουρουνιών-PIGS» να αποπληρώσουν τα δανεικά τους, συν τα επιτόκια.
Για να μην πολυλογούμε, το συμπέρασμα είναι πως αργά ή γρήγορα όλα ή τα περισσότερα από τα «γουρούνια-PIGS» θα πάρουν την άγουσα για το σφαγείο: δείτε την τύχη της Ελλάδας, πριν το περσινό καλοκαίρι, ή τι συμβαίνει σήμερα στην Ιρλανδία.
Δεύτερον, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τα κακόμοιρα ελαττωματικά γουρούνια ζούσαν σαν νεόπλουτοι χάρη στο φθηνό ευρώ. Η δυνατότητά τους να έχουν το ίδιο νόμισμα με τους πιο υπεύθυνους και λιτούς βόρειους γείτονές τους, τους επέτρεψε να έχουν πρόσβαση σε φθηνή ρευστότητα, με επιτόκια που βρίσκονταν σε αφύσικα χαμηλά επίπεδα.
Όπως αναμενόταν από τέτοιους αμετανόητους αμαρτωλούς, αντί να αξιοποιήσουν τα χρήματα αυτά σε ενάρετους σκοπούς, αυτοί τα σπατάλησαν σε εισαγωγές διαφόρων μπιχλιμπιδιών, τούβλων και υποθηκών, σιέστες και φιέστες. Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγικότητά τους να καταρρεύσει, το τρέχον εμπορικό τους έλλειμμα να φτάσει στα ύψη, και να δημιουργηθεί μια κολοσσιαίων διαστάσεων «φούσκα» στις τιμές των ακινήτων τους. Δείτε επί παραδείγματι την Ισπανία.
Τρίτον, συνεχίζει η αφήγηση, αυτού του είδους η γουρουνίσια συμπεριφορά δεν υπήρξε μοιραία μόνο για τους άμεσα υπεύθυνους: υπονόμευσε επίσης την επιβίωση αυτού καθ' αυτό του ευρώ!
Δεν προκαλεί έκπληξη πως από ολοένα και περισσότερους εκπροσώπους των πιο ορθολογικών και πουριτανών περιοχών του κόσμου, άρχισαν να ακούγονται φωνές που ζητούσαν την άμεση αποβολή των «γουρουνιών» από την περίκλειστη βασιλεία των ολίγων και των εκλεκτών, ήτοι όσων είναι εις θέση να διαχειρίζονται τα του οίκου τους σύμφωνα με τα γράμμα και το πνεύμα των θεϊκών εντολών, όπως αυτές ερμηνεύονται από τις αγορές και τους αγγλοσάξονες και Γερμανούς προφήτες των.
Τέλος, όπως συμβαίνει σε κάθε παρόμοια ηθικοπλαστική ιστορία, υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα: τα ορθόδοξα και ρωμαιοκαθολικά «γουρούνια» της Ευρώπης, καταλήφθηκαν από φθόνο και πλεονεξία και θέλησαν να πετάξουν, εγκαταλείποντας την προορισμένη για εκείνα γουρουνίσια και λασπώδη ζωή τους. Σαν τον Ίκαρο , κατευθύνθηκαν προς τον ήλιο. Αλλά καθώς δε διέθεταν φτερά, ήταν εξ αρχής καταδικασμένα να επιστρέψουν στο φυσικό τους βορβορώδες περιβάλλον. Φυσικά όσο ψηλότερα έφτασαν, τόσο πιο επώδυνη θα είναι η πτώση τους.
Τώρα η τιμωρία τους θα είναι να ζήσουν το υπόλοιπο της μίζερης επίγειας ζωής τους στο σύγχρονο ανάλογο της φυλακής χρεών «μάρσαλσι», αφιερώνοντας το υπόλοιπο της φυσικής τους ύπαρξης (αν μπορεί ακόμα να αποκληθεί έτσι αυτό που τα αναμένει) σε αποπληρωμές, αποπληθωρισμούς, μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων εις τους αιώνας των αιώνων, εδώ στη Γη και στο επέκεινα, στην κόλαση, αμήν.
Αντιθέτως, οι εκλεκτοί του προτεστάντη Θεού θα μπορέσουν να Τον πλησιάσουν έτι περαιτέρω, ώστε να μοιραστούν μαζί Του την παραδείσια ανταμοιβή που αναμένει όλους όσοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην σκληρή εργασία και τη λιτοδίαιτη ζωή (πάλι αμήν).
Αναθεωρώντας τον Μαξ Βέμπερ
Ατυχώς, μία από τις πλέον έκδηλες παράπλευρες συνέπειες της πρόσφατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ιδίως στην Ευρώπη, ήταν η αναβίωση αρχαϊκών, ξεπερασμένων, αντιεπιστημονικών και σε ορισμένες περιπτώσεις ανοικτά ρατσιστικών απόψεων περί της εγγενούς υπεροχής ορισμένων λαών επί άλλων, όσον αφορά στη διαχείριση μιας αποτελεσματικής, καθαρής και δημιουργικής οικονομίας.
Αυτός ο τρόπος σκέψης υποστηρίχτηκε ιστορικά από το Μαξ Βέμπερ (Max Weber) στην υπόθεσή του για την υπεροχή του προτεσταντισμού ως τροφού της καπιταλιστικής κοινωνίας, σε σχέση με τις κοινωνίες που είχαν ανοσία στα θέλγητρα του Λούθηρου (Luther) και στη γοητεία του Καλβίνου (Calvin).
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιπαλέψει κανείς την αναβίωση αυτών των βεμπεριανών ανοησιών. Η πρώτη, και πιο φανερή, είναι να ερευνήσει την ιστορία και στη συνέχεια να δει τι συνέβη στ' αλήθεια στην δεύτερη μεγάλη ύφεση, πέραν όσων διακινούν ορισμένα ΜΜΕ και αναλυτές.
Μια ματιά στην ιστορία, απλά για να πάρουμε μια γεύση: ας πάρουμε την περίπτωση της Ολλανδίας στο ζενίθ της αποικιακής της επιρροής, τον ιδεότυπο δίχως άλλο της προτεσταντικής ακεραιότητας και του ορθολογισμού, σε σχέση π.χ. με τη δημοσιονομική ανευθυνότητα και τη διαφθορά της ρωμαιοκαθολική Ισπανίας, τον καιρό της αυτοκρατορίας της.
Ε, τυγχάνει η εταιρεία με την οποία συνήθως συνδέεται η προτεσταντική-καπιταλιστική επέκτασή της -η «ολλανδική εταιρεία των Δυτικών Ινδιών» (VOC στα ολλανδικά) να τελειώσει τις μέρες της γνωστή ως «vergaan onder corruptie» (το ίδιο ακρωνύμιο VOC, που τώρα πια όμως σήμαινε... «θνήσκουσα λόγω διαφθοράς»). Μάλλον αυτό σημαίνει πως δεν ήταν και τόσο πολύ θεάρεστα τα έργα της...
Αν πάρουμε το κριτήριο της μακροβιότητας: παρά τα προβληματικά οικονομικά της θεμέλια, η ισπανική μοναρχία παρέμεινε στη θέση της μεγάλης δύναμης από το 1492 ως τη δεκαετία του 1820, για πάνω από τρεις αιώνες. Η Ολλανδική Αυτοκρατορία έκλεισε τον κύκλο της ανάδυσης και της κατάρρευσής της μέσα σε 50 μόλις χρόνια, από το 1602 ως το 1652.
Και μια που μιλάμε περί αποτελεσματικότητας και επιβίωσης της κληρονομιάς ως σημείου της θείας βούλησης και της παρέμβασης, απλά συγκρίνετε πόσοι μιλάνε σήμερα ολλανδικά (λιγότερο από 25 εκατομμύρια) και πόσοι ισπανικά (πάνω από 450 εκατομμύρια, που μάλιστα αυξάνουν ακατάπαυστα).
Τελικά, από άποψη πολιτιστικής επιρροής (ή «soft power») κάθε δεκάρα που επενδύθηκε στην ρωμαιοκαθολική Ισπανία φαίνεται να απέδωσε μακροπρόθεσμα πολλαπλάσια σε σχέση με την αντίστοιχη επένδυση στις προτεσταντικές Κάτω Χώρες.
Η περίπτωση της Ισπανίας όμως δε αντεπεξέρχεται με άνεση μόνο στη σύγκρισή της με το ολλανδικό μοντέλο. Θα είχε ενδιαφέρον να τη συγκρίνουμε με τον τρόπο που διαχειρίστηκε διαχρονικά τα δημόσια οικονομικά της η Βρετανική Αυτοκρατορία. Που επίσης δεν χαρακτηριζόταν ακριβώς από αυτό που θα λέγαμε προτεσταντική χρηστότητα.
Λόγω των διαρκών πολεμικών περιπετειών της και της κακοδιαχείρισης, το 1784 η Βρετανία είχε δημόσιο χρέος που έφτανε το 156% του ΑΕΠ της. Μετά τους ναπολεόντειους πολέμους, το 1816, το χρέος είχε φτάσει στο δυσθεώρητο... 237% του ΑΕΠ. Ακόμα και τον 20ο αιώνα, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς ιδεώδη: από το 1920 ως το 1937, το δημόσιο χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου ξεπερνούσε το 150%· αλλά και μεταξύ 1945 και 1960, βρισκόταν σε επίπεδα άνω του 100%.
Ακόμα πλησιέστερα στις μέρες μας, στην υποδειγματική τους εργασία για την ιστορία των οικονομικών κρίσεων, οι Κάρμεν Ράινχαρτ (Carmen Reinhart) και Κένεθ Ρόγκοφ (Kenneth Rogoff) μας θυμίζουν πως πριν το 2007 η μεταπολεμική οικονομία επικεντρώθηκε στο χρηματοπιστωτικό τομέα στις αγγλοσαξονικές οικονομίες, και όχι στην επικράτεια των «γουρουνιών». Από τις 18 κρίσεις που αναφέρουν στην εργασία τους, οι 13 προκλήθηκαν από τευτονικές, αγγλοσαξονικές και σκανδιναβικές χώρες, και μόνο τρεις από «PIGS» (οι υπόλοιπες δύο οφείλονται στη Γαλλία και την Ιαπωνία).
(από www.ppol.gr, 08/12/2010)
«Πρόκειται να έρθει το νέο είδος των ανθρώπων, ένα άλλο είδος ξαφνικό. Μια νέα ράτσα κι απόλυτοι θα έχουν μια αφάνταστη τελειότητα. Οι παλιοί άνθρωποι κι αυτός ο τρομαγμένος λαός θα πρέπει να εξαφανιστούν. Κανονίστηκε να πεθάνουν σε μια ορισμένη μέρα. Αλλά πρέπει να γυρίσουν ο καθένας στον τόπο του κι εκεί να πεθάνει. Ο Γιατρός Ινεότης βγαίνει και πηγαίνει κι αυτός με τον κόσμο. Έχει σύντροφο έναν γύφτο που ακόνιζε μαχαίρια. Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνουν , έμαθαν πως δεν θα πεθάνουν με φυσικό θάνατο και χωρίς να πονέσουν, όπως τους είχαν πει. Αλλά με υπολογισμένο και βασανιστικό θάνατο σαν να τους τιμωρούσαν…».Γιώργος Χειμωνάς
"'Η συγγραφή της Φάρμας των Ζώων ξεκίνησε λίγο μετά τον ισπανικό εμφύλιο. Ο Οργουελ πολέμησε στο πλευρό των αντιφασιστών, τραυματίστηκε και στο τέλος εκδιώχθηκε από την Ισπανία από τους οπαδούς του Στάλιν. Ήταν η εποχή που ο Οργουελ πάσχιζε να αντιληφθεί κατά πόσον η πλειοψηφία της αριστερής κοινής γνώμης έσφαλε και ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν τελικά μια καινούργια μορφή κολάσεως κι όχι μια αναδυόμενη ουτοπία. Βρήκε, λοιπόν την ιδέα των ζώων για να συμβάλει στην κατάρρευση του σοβιετικού μύθου και παράλληλα να στήσει μια ιστορία κατανοητή από τους πολλούς. Πώς όμως ; Εμπνεύστηκε από ένα αγόρι που το είδε να οδηγεί έναν εύρωστο ίππο σε στενό μονοπάτι και κάθε φορά που το άλογο προσπαθούσε να γυρίσει, το αγόρι το μαστίγωνε. «Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι μόνον αν τα ζώα συνειδητοποιούσαν τη δύναμη τους , ο άνθρωπος δεν θα είχε πια εξουσία πάνω τους και ότι οι άνδρες εκμεταλλεύονται τα ζώα, όπως οι πλούσιοι εκμεταλλεύονται το προλεταριάτο», γράφει ο Οργουελ."
κλικ
είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ (προηγείται 4 χρόνια του 1984 και κυκλοφόρησε το 1945). Αναφέρεται σε μία δυστοπική ιστορία κατά την οποία τα ζώα μιας φάρμας μη ανεχόμενα την σκληρή αντιμετώπιση του ανθρώπου-αφέντη επαναστατούν. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της κοινωνίας των ζώων της φάρμας κατά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου