Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Η αγάπη έλεγα, είναι πιο δυνατή κι απ' το θάνατο και το φόβο του θανάτου. Μονάχα μ' αυτήν, μόνο με την αγάπη κρατιέται και κινείται η ζωή.Τουργκένιεφ






Το Σπουργίτι
Ι.Σ. Τουργκένιεφ

Γύριζα απ' το κυνήγι, τραβώντας από μια δεντροστοιχία του κήπου. Το σκυλί έτρεχε μπροστά μου. 'Αξαφνα τα βήματά του έγιναν πιο αργά και φαινόταν σα να παραμόνευε κάτι. Κοίταξα καλά και είδα ένα σπουργιτάκι με κιτρινωπό χρώμα κοντά στο ράμφος του και με πούπουλο στο κεφαλάκι του. Είχε πέσει απ' τη φωλιά του. Ο αγέρας κουνούσε δυνατά τις σημύδες του κήπου. Το σπουργιτάκι καθόταν ακίνητο μ' απλωμένες τις φτερούγες του, που μόλις άρχισαν να μεγαλώνουν, δεν μπορούσε όμως να πετάξει.

Το σκυλί μου αργά - αργά πλησίαζε το σπουργιτάκι, όταν άξαφνα από ένα κοντινό δέντρο ξεπετάχτηκε ένα γέρικο σπουργίτι με μαύρο το στήθος του κ' έπεσε σαν μια πέτρα ακριβώς μπροστά στο μούτρο του σκύλου μου. Παραμορφωμένο, με φουντωμένα τα φτερά του και μ' απελπισμένη και γεμάτη λύπη φωνή πήδησε μια - δυο φορές μπροστά στ' ανοιχτό στόμα του σκύλου.

Το γέρικο σπουργίτι όρμησε να γλιτώσει το παιδί του. Όλο του το σωματάκι σπαρταρούσε από φρίκη, η φωνούλα του αγρίεψε και βράχνιασε, ήταν έτοιμο να πεθάνει, να θυσιαστεί!

Σαν τι πελώριο τέρας να έβλεπε το σκυλί! Κι όμως δεν μπόρεσε να κάτσει ήσυχα - ήσυχα πάνω στο ψηλό του κλαδί, όπου ήταν τόσο ασφαλισμένο... Μια δύναμη πιο δυνατή κι απ' τη θέλησή του το έριξε απ' εκεί πάνω.

Ο Τρεζόρ (έτσι λέγανε το σκυλί) σταμάτησε κι έκανε πίσω, καθώς φαίνεται κι αυτός αναγνώρισε τη δύναμη. Βιαστικά φώναξα το ντροπιασμένο σκυλί κι έφυγα απ' αυτόν τον τόπο, γεμάτος ευλάβεια.

Έτσι ήταν και μη σας φανεί παράξενο. Αισθανόμουνα ευλάβεια μπροστά σ' εκείνο το μικρό ηρωικό πουλί, μπροστά στη μεγάλη του στοργή.

Η αγάπη έλεγα, είναι πιο δυνατή κι απ' το θάνατο και το φόβο του θανάτου. Μονάχα μ' αυτήν, μόνο με την αγάπη κρατιέται και κινείται η ζωή.

Μετάφρ. Ελ. Κυριακίδου - Δημητρίου, "Ν. Εστία"






Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας.. Leo Buscaglia



ΝΑ ΖΕΙΣ Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ
Leo Buscaglia

Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους. Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα. Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών. (Δεν έχω τίποτε εναντίον των καθηγητών των τεχνικών. Τους λυπάμαι τους καημένους.) Θυμάμαι τις φορές που έρχονταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόσαστε κι εσείς. Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί, ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα, κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό. Θα ήταν η ώρα των τεχνικών. Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια, δένατε τα χέρια σας και περιμένατε. Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη, εξαντλημένη γυναίκα,που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα. Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο, λαχανιασμένη και ανάγγελε:
"Καλημέρα, παιδία. Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο. "Ζήτω" ,έλεγαν τα παιδιά,
"θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!". Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα. Μετά του σχεδίαζε μία καφετιά βάση και λίγα χορταράκια. "Αυτό είναι ένα δέντρο", έλεγε. Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά κι έλεγαν,
"Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι". Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας: "Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο".
Στην πραγματικότητα δεν εννοούσε "Ζωγραφίστε ένα δέντρο", αλλά "Ζωγραφίστε το δέντρο μου". Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α.

Υπήρχε όμως πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει ποτέ η καθηγήτρια των τεχνικών. Είχε πέσει απο ένα δέντρο, είχε δαγκώσει ένα δέντρο ,είχε μυρίσει ένα δέντρο, είχε καθήσει στα κλαδιά ενός δέντρου, είχε ακούσει τον άνεμο να περνάει μέσα από το φύλλωμα ενός δέντρου και ήξερε, πως το δικό της δέντρο ήταν γλειφιντζούρι. Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκωνόταν και της το πήγαινε χαρούμενος. Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε: "Ω, Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη - να πάει σε ειδική τάξη"

..Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λές στην πραγματικότητα είναι...
"Για να σε περάσω,θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου".
Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη του Δημοτικού ώς τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου. Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πώς έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σ'αυτό το επίπεδο. Ρωτάτε αν σκέφτονται; Μην λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που τους δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά,γιατί έτσι έμαθαν. Τους λες: "Σκέψου δημιουργικά" και τους πιάνει φόβος. "Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι; "Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας;
Όλη αυτή η μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας.

Όλοι είναι σαν όλους κι όλοι είναι ευτυχισμένοι...

Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει: "Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς: στερημένους, άρρωστους, τυφλούς,κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης"...

..... ο καθένας έχει το δικό του δρόμο. Υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι ν'ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να γίνεις ο εαυτός σου. Ο καθένας σας θα βρεί το δικό του δρόμο. Μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να σας επιβάλουν το δικό τους.

Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο που λέγεται
Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν και έχει γραφτεί από έναν ανθρωπολόγο που λέγεται Καστανέντα. Μιλάει για τους Ινδιάνους Γιακί που μελέτησε. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει ένας άντρας που λέγεται Δον Χουάν, ο οποίος λέει:

..Το κάθε μονοπάτι είναι ένα από εκατομμύρια μονοπάτια. Γι'αυτό πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι ένα μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να το ακολουθήσεις, δε χρειάζεται να το ακολουθήσεις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάθε μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε τους άλλους αν το παρατήσεις, αφού έτσι σου λέει η καρδιά σου να κάνεις. Όμως η άποφασή σου να μείνεις στο μονοπάτι ή να φύγεις πρέπει να είναι ελεύθερη από φόβο ή φιλοδοξία. Σε προειδοποιώ: κοίταξε καλά και προσεχτικά το κάθε μονοπάτι. Δοκίμασέ το όσες φορές το νομίζεις απαραίτητο.Μετά κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου αυτό το ερώτημα: Έχει καρδιά αυτό το μονοπάτι; Όλα τα μονοπάτια ίδια είναι. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν μονοπάτια που οδηγούν μέσα από το λόγγο ή μέσα στο λόγγο ή κάτω από το λόγγο.Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτό το μονοπάτι έχει καρδιά. Αν έχει, τότε είναι καλό. Αν δεν έχει είναι άχρηστο.

...Η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι. Δεν είναι ένας σκοπός. Είναι μια διαδικασία. Την περνάς βήμα το βήμα. Κι αν το κάθε βήμα είναι υπέροχο, αν το κάθε βήμα είναι μαγικό, έτσι θα είναι και η ζωή. Τότε δε θα είσαστε ποτέ από εκείνους τους ανθρώπους που έφτασαν στο σημείο του θανάτου χωρίς να έχουν ζήσει τίποτε. Γιατί δε θα έχετε χάσει τίποτε. Μην κοιτάτε πάνω από τον ώμο του άλλου. Κοιτάξτε τον στα μάτια. Μη βγάζετε λόγο στα παιδιά σας. Πάρτε το πρόσωπό τους στα χέρια σας και μιλήστε τους. Μην κάνετε έρωτα μ' ένα κορμί, αλλά μ' έναν άνθρωπο. Κάντε το τώρα. Γιατί η στιγμή αυτή δε θα κρατήσει αιώνια. Χάνεται κιόλας και δε θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Οι περισσότεροι από εμάς χάνουμε τον καιρό μας κλαίγοντας για τις χαμένες στιγμές.
Πολύ αργά! Υπάρχουν όμως εκατομμύρια άλλες που θα έρθουν..

..Πρωτα απο ολα πρεπει να θυμομαστε οτι ο ανθρωπος δεν ειναι αντικειμενο και να παψουμε να μεταχειριζομαστε τους ανθρωπους σαν αντικειμενα. Ειμαστε ευαλωτοι, ευθραυστοι, ειμαστε αδυναμοι ευκολα σπαμε, ευκολα τρομαζουμε.

Ειναι τοσο ευκολο , ετσι ευαλωτοι που ειμαστε και ευθραυστοι , να ανοιξουμε μια τρυπα στον αλλον και να τον κανουμε να υποφερει. Ειναι ομως εξισου ευκολο να κλεισουμε την τρυπα με το ιδιο δαχτυλο που την ανοιξε. Εξαρταται απο ποια πλευρα του ατομου εισαι...

Τα πάραπανω είναι αποσπάσματα απο το βιβλίο
"Να ζείς να αγαπάς και να μαθαίνεις"


Το "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις", είναι ένα από τα καλύτερα και πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Λέο Μπουσκάλια. Είναι ένας ολόκληρος θησαυρός και μία ατελείωτη πηγή έμπνευσης, θάρρους και αποφασιστικότητας για όλους όσους αναζητούν μία καινούρια διάσταση στην προσωπικότητα τους και στη ζωή τους μέσα από τους δρόμους της κατανόησης και της αγάπης. Καθηγητής της παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, ψυχολόγος και συναρπαστικός ομιλητής, ο Μπουσκάλια σε καθηλώνει και σε μεταμορφώνει με τα βιβλία του, που όλα σχεδόν πηγάζουν από ομιλίες, διαλέξεις και ελεύθερες συζητήσεις μέσα και έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, "φωνάζει, μιμείται, γελά, δακρύζει και κλαίει.




Πρόλογος

Ο Νίκος Καζαντζάκης υποστηρίζει πως ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.

Τέτοιες γέφυρες είναι οι διαλέξεις που περιλαμβάνονται σ' αυτό τον τόμο. Είναι απλώς ιδέες, έννοιες και συναισθήματα που θέλησα να μοιραστώ χαρούμενα με τους άλλους. Προσπάθησα να τις μεταδώσω γνωρίζοντας από την αρχή, ότι μπορούσε κανείς να τις δεχτεί, να ενθουσιαστεί μ' αυτές, να τις αγνοήσει ή να τις απορρίψει. Δεν είχε σημασία.
Τα πράγματα αυτά επαναλαμβάνονται εδώ γι' αυτούς που δεν τα άκουσαν την πρώτη φορά
ή γι' αυτούς που θέλουν ίσως να τα ξανανιώσουν άλλη μια φορά.

Χαίρομαι που μοιράστηκα αυτές τις ιδέες. Ακόμα μ' εντυπωσιάζει το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να τις ακούσουν. Για μένα αντιπροσωπεύουν δέκα υπέροχα χρόνια ανάπτυξης και επαφής. Κοιτάζοντας πίσω δε μετανοιώνω για τίποτε και ξέρω πως θα'ρθουν κι άλλα χρόνια, καλύτερα και χειρότερα, γιατί είμαι αποφασισμένος να συνεχίζω να στήνω γέφυρες.

όλο το βιβλίο εδώ









Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει:
"Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας
ανθρώπους σαν κι εμάς:
στερημένους, άρρωστους, τυφλούς, κουφούς,
αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης"



Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ο Τσόμσκι επικεντρώνει τη κριτική του στη κυριαρχία των πολυεθνικών στη παγκόσμια οικονομία...










Ένας φιλελεύθερος αντικαπιταλιστής

Στην εγχώρια πολιτική συζήτηση το έργο του αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού στοχαστή Νόαμ Τσόμσκι προσλαμβάνεται με αντιφατικούς τρόπους καθώς είναι εν πολλοίς παρεξηγημένο. Οι εξ αριστερών υπέρμαχοί του μάλλον άδικα υπερτονίζουν την αντικαπιταλιστική και αντι-ιμπεριαλιστική (αντιαμερικανική) ρητορεία του, παραγνωρίζοντας τις φιλελεύθερες καταβολές του. Οι εκ δεξιών πολέμιοι του, αν και αναγνωρίζουν την προσφορά του στη γλωσσολογία, εξίσου άδικα υποβαθμίζουν τη πολιτική του σκέψη θεωρώντας ξένη προς τις φιλελεύθερες αρχές και αξίες.

Αυτό που καθιστά ενδιαφέρουσα τη πολιτική σκέψη του Τσόμσκι είναι πως η δριμεία κριτική που ασκεί στο σύγχρονο καπιταλισμό έχει αναφορές στο κλασσικό φιλελευθερισμό. Τον αμύητο στο έργο του Τσόμσκι αναγνώστη αναμφίβολα εντυπωσιάζουν οι πλείστες αναφορές του αμερικανού ριζοσπάστη στον θεμελιωτή του οικονομικού φιλελευθερισμού Adam Smith και στην έννοια της αλληλεγγύης όπως αυτή αναπτύσσεται στο έργο του η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων που προηγήθηκε του περίφημου Πλούτου των Εθνών.

Ο Τσόμσκι αυτό-προσδιορίζεται ως «ελευθεριακός σοσιαλιστής» (libertarian socialist- κεφ. 1). Ο ελευθεριακός σοσιαλισμός αποτελεί ένα ρεύμα σκέψης με μακρά ιστορική παράδοση, από τον John Stuart Mill ως τον Robert Owen και από τον John Dewey ως τον Bertrand Russell. Οι ελευθεριακοί σοσιαλιστές, αν και δέχονται ως αδιαπραγμάτευτη την ελευθερία, επιζητούν και προσπαθούν να συνδέσουν μαζί της την ισότητα. Ας μην ξεχνούμε πως, αρκετοί από τους εκπροσώπους του κλασσικού φιλελευθερισμού (όπως ο Smith και ο Hume) υπερασπίστηκαν την ελεύθερη αγορά στο όνομα της ισότητας καθώς θεωρούσαν πως η απρόσκοπτη λειτουργία της, πέρα από τη δημιουργία πλούτου, τείνει στη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων.

Ωστόσο, ο Τσόμσκι θεωρεί πως «η ελεύθερη αγορά δεν υπήρξε ούτε υπάρχει». Τούτο διότι, ιστορικά οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν επιτρέπουν τον ενδεχόμενο περιορισμό των προνομίων τους από την ανάδειξη νέων παικτών μέσα από την ελεύθερη και απρόσκοπτη λειτουργία των αγορών.

Ο Τσόμσκι αρθρώνει τη κριτική του κύρια γύρω από τις πολυεθνικές (και όχι στην αγορά per se), όπως και στα ΜΜΕ, υπό το πρίσμα της μονοπωλιακής συγκέντρωσης της δύναμης-εξουσίας. Ο Τσόμσκι επικεντρώνει τη κριτική του στη κυριαρχία των πολυεθνικών στη παγκόσμια οικονομία, την οποία μοντελοποιεί στο σχήμα του «επιχειρηματικού μερκαντιλισμού». Οι επιχειρήσεις αποτελούν για τον Τσόμσκι κίνδυνο για τις ατομικές ελευθερίες ανάλογο με αυτόν που αποτελούσε το κράτος τον προηγούμενο αιώνα- αντίληψη που τον φέρνει κοντά στη σκέψη του αμερικανού οικονομολόγου John Kenneth Galbraith (κεφ. 4).

Κάπου εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες του Τσόμσκι με τους φιλελεύθερους διανοητές και αναδύονται οι διαφορές. Διαφοροποιείται από τους (νέο)φιλελεύθερους στοχαστές, όπως ο Hayek και ο Nozick, οι οποίοι αν και δεν απορρίπτουν, πάντως δεν παρουσιάζουν επεξεργασμένες θεωρίες θετικής ελευθερίας (freedom to), περιοριζόμενοι στη κατοχύρωση-προάσπιση της αρνητικής ελευθερίας (freedom from), για να θυμηθούμε τη περίφημη διάκριση του φιλοσόφου Isaiah Berlin (Two Concepts of Liberty).

Διαφοροποιείται ακόμη στην αντιμετώπιση της ανισότητας την οποία αντιμετωπίζει ως ξένη προς την ανθρώπινη φύση (σε αντίθεση με νεοφιλελεύθερους- κυρίως αναρχοκαπιταλιστές- στοχαστές), και επιδιώκει πολιτικές που προωθούν την ισότητα αποτελέσματος, πέρα από την ισότητα ευκαιριών. Ωστόσο, ο Τσόμσκι διαφοροποιείται και από το μεγάλο ρεύμα της αριστερής διανόησης που απορρίπτει τα ατομικά δικαιώματα, τις αρνητικές ελευθερίες των φιλελεύθερων ως «αστικές ελευθερίες» καθώς υποστηρίζει την αναγκαιότητά τους και επιθυμώντας τη διεύρυνσή τους.

Από την πλευρά του ο συγγραφέας δεν χαρίζεται στον Τσόμσκι ασκώντας κριτική στις απόψεις του για τη παγκοσμιοποίηση και το κατά πόσο τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα του πλανήτη αποτελούν του «χαμένους» των παγκοσμιοποιούμενων αγορών καθώς και τη δημοκρατία ως αντίβαρο στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος, άποψη που τον απομακρύνει από τον κλασσικό φιλελευθερισμό και την επιφυλακτική του στάση απέναντι στη λαϊκή κυριαρχία ως «τυραννία της πλειοψηφίας» (Benjamin Constant, J.S. Mill).

Πάντως, τα πυρά του Τσόμσκι βάλλουν κυρίως κατά του ρεύματος του μεταμοντερνισμού. Ο Τσόμσκι παραμένει πεισματικά υπέρμαχος του Ορθού Λόγου και των ιδεών του Διαφωτισμού, αντιμετωπίζοντας τις θεωρίες των εκπροσώπων του (με την εξαίρεση του Foucault) ως «ασυνάρτητες» και «αντι-επιστημονικές» (κεφ. 2).

Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σελίδες που πραγματεύονται τις γλωσσολογικές θεωρίες του Τσόμσκι, οι οποίες έλκουν από τον μεθοδολογικό ατομισμό των φιλελευθέρων (Hayek, Mises) παρά από τον μεθοδολογικό ολισμό (Saussure, κ.ά). Για τον Τσόμσκι η γλώσσα είναι ατομικό φαινόμενο και όχι κοινωνική κατασκευή (κεφ. 10).

Εν κατακλείδι, η πολιτική σκέψη του Τσόμσκι με τον τρόπο που τη πραγματεύεται ο συγγραφέας, διαλύει αρκετές από τις παρεξηγήσεις που συνοδεύουν τη πρόσληψή της στην εγχώρια συζήτηση. Από τη μία πλευρά, υπενθυμίζει στους φιλελεύθερους τη ριζοσπαστικότητα και τη πολυμορφία που ιστορικά χαρακτήριζε τον κλασσικό φιλελευθερισμό. Κάτι που ο σύγχρονος φιλελευθερισμός φαίνεται να έχει απολέσει καθώς ένα μέρος του εμφανίζεται, εκούσια ή ακούσια, ως ιδεολογικός απολογητής του σύγχρονου διεθνούς οικονομικού συστήματος. Από την άλλη πλευρά, το ετερόκλητο πλήθος των εγχώριων (αριστερών και δεξιών) κοινοτιστών που πρόθυμα- πλην όμως επιλεκτικά- αναπαράγει τις απόψεις του κατά της Νέας Τάξης, πόρρω απέχει από το σύστημα σκέψης του Τσόμσκι, στο βαθμό που ο τελευταίος απορρίπτει τις ολιστικές-κολλεκτιβιστικές προσεγγίσεις και τις «επιλογές της ομάδας» (κοινωνικής, εθνικής, κ.ά) έναντι του ατόμου.

Η γλώσσα του βιβλίου είναι στρωτή χάρη στη πλούσια δημοσιογραφική εμπειρία του συγγραφέα και οι ελληνικές και ξενόγλωσσες βιβλιογραφικές αναφορές καλύπτουν με επάρκεια τα ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο. Τα παραπάνω καθιστούν το νέο δοκίμιο του Τάκη Μίχα ένα πραγματικά απολαυστικό ανάγνωσμα για όσους εντρυφούν στην ιστορία των πολιτικών ιδεών αλλά και για όσους απλά ενδιαφέρονται για τα σύγχρονα ρεύματα πολιτικής σκέψης και τους τρόπους με τους οποίους διαμορφώνουν το σύγχρονο κόσμο.
του Δημήτρη Σκάλκου
Δημοσιεύεται στο περιοδικό presscode (Μάιος 2007).



Η ιδιαιτερότητα του Νόαμ Τσόμσκι σε σχέση με άλλους διανοητές της Αριστεράς συνίσταται στο γεγονός ότι η κριτική του εναντίον του καπιταλισμού έχει ως άξονα αναφοράς τον κλασικό φιλελευθερισμό και βασίζεται στον επιστημονικό ορθολογισμό.

Η μελέτη αναλύει τις ομοιότητες και διαφορές των θέσεων του Τσόμσκι σε θέματα όπως η αγορά, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, οι ανώνυμες εταιρείες, το κράτος, η παγκοσμιοποίηση, η δημοκρατία, η μισθωτή εργασία, ο μεθοδολογικός ατομισμός, με τις απόψεις νεοφιλελεύθερων διανοητών όπως του Μίλτον Φρίντμαν, του Φρίντριχ Χάγιεκ, του Τζόζεφ Σουμπέτερ, του Λούτβιχ φον Μίζες, του Πίτερ Μπάουερ κ.ά.

Ταυτόχρονα, αναλύονται πολλές απόψεις του Τσόμσκι από την σκοπιά των σύγχρονων θεωριών του μάνατζμεντ των επιχειρήσεων (Γκόσαλ, Χάντι, Μπελ). Ακόμη, καταγράφονται οι διαφορές του Τσόμσκι με την Αριστερά στο θέμα του μαρξισμού, της ανθρώπινης φύσης και του βιολογικού προσδιορισμού. Στα πλαίσια αυτά, η μελέτη αναπτύσσει διεξοδικά την κριτική του Τσόμσκι εναντίον "κολεκτιβιστικών" θεωριών της γλώσσας (Στάλιν, Σωσύρ, Βίτγκενσταϊν, Ντάμετ) που βλέπουν τη γλώσσα ως "κοινωνικό θεσμό". Τέλος, το βιβλίο αναφέρεται εκτενώς στη σκληρή κριτική την οποία ασκεί ο Τσόμσκι εναντίον των "τσαρλατάνων" (όπως τους αποκαλεί) του μεταμοντερνισμού (Ντεριντά, Φουκώ, Κρίστεβα, Αλτουσέρ) και του ανορθολογισμού.


Νόαμ Τσόμσκι και φιλελευθερισμός
Μια κριτική ανάλυση
Μίχας, Τάκης






"Democracy"

It's coming through a hole in the air,
from those nights in Tiananmen Square.
It's coming from the feel
that this ain't exactly real,
or it's real, but it ain't exactly there.
From the wars against disorder,
from the sirens night and day,
from the fires of the homeless,
from the ashes of the gay:
Democracy is coming to the U.S.A.
It's coming through a crack in the wall;
on a visionary flood of alcohol;
from the staggering account
of the Sermon on the Mount
which I don't pretend to understand at all.
It's coming from the silence
on the dock of the bay,
from the brave, the bold, the battered
heart of Chevrolet:
Democracy is coming to the U.S.A.

It's coming from the sorrow in the street,
the holy places where the races meet;
from the homicidal bitchin'
that goes down in every kitchen
to determine who will serve and who will eat.
From the wells of disappointment
where the women kneel to pray
for the grace of God in the desert here
and the desert far away:
Democracy is coming to the U.S.A.

Sail on, sail on
O mighty Ship of State!
To the Shores of Need
Past the Reefs of Greed
Through the Squalls of Hate
Sail on, sail on, sail on, sail on.

It's coming to America first,
the cradle of the best and of the worst.
It's here they got the range
and the machinery for change
and it's here they got the spiritual thirst.
It's here the family's broken
and it's here the lonely say
that the heart has got to open
in a fundamental way:
Democracy is coming to the U.S.A.

It's coming from the women and the men.
O baby, we'll be making love again.
We'll be going down so deep
the river's going to weep,
and the mountain's going to shout Amen!
It's coming like the tidal flood
beneath the lunar sway,
imperial, mysterious,
in amorous array:
Democracy is coming to the U.S.A.

Sail on, sail on ...

I'm sentimental, if you know what I mean
I love the country but I can't stand the scene.
And I'm neither left or right
I'm just staying home tonight,
getting lost in that hopeless little screen.
But I'm stubborn as those garbage bags
that Time cannot decay,
I'm junk but I'm still holding up
this little wild bouquet:
Democracy is coming to the U.S.A.






Σας προσκαλώ στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής μου με τίτλο "Απλωμένα Ρούχα" Μπάμπης Πυλαρινός


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου στις 8:00
το βράδυ



σας προσκαλώ στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής
μου με τίτλο

"Απλωμένα Ρούχα"

που θα γίνει στο εργαστήριό μου

Πλατεία Μητροπόλεως 11


(πίσω απο το ιερό της Μητρόπολης Αθηνών)
Τηλ.211 4076675

"Απλωμένα Ρούχα" κρέμονται
και στο www.pilarinos.gr

Μπάμπης Πυλαρινός

Διάρκεια μέχρι τις 15 Ιανουαρίου.
Δευτ.-Σάβ. 11.00-20.00

Μετά το τέλος της έκθεσης, στο εργαστήριο
θα εκτίθενται έργα
απο παλιότερες συλλογές.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης,
κάθε Πέμπτη και Σάββατο πρωί, 11:00-13:00,

μπορούν να έρθουν τα παιδιά
να παίξουν δημιουργικά παιχνίδια
σε σχέση με τα εκτεθιμένα έργα.

΄Ολες οι ζωγραφιές των παιδιών θα αναρτώνται
στο εργαστήριο και στην ιστοσελίδα

www.pilarinos.gr
.




Καλή επιτυχία Μπάμπη μας!!!



Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων ...




Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε:

- Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.
Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία.

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
- Και ποιος λύκος νικάει;

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
- Αυτός που ταΐζεις.







Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

«Ελλάδα: Τέλος στις Απάνθρωπες Συνθήκες Κράτησης για τους Μετανάστες»Human Rights Watch


ΑΡΘΡΟ 1

'Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης


Έκθεση με συστάσεις στην Ελλάδα
Μεταναστευτικό
Εικόνες ντροπής από τη κράτηση μεταναστών
στον Έβρο καταγράφει η Human Rights Watch


Τους «υπερπλήρεις χώρους κράτησης» των αλλοδαπών στον Έβρο, τις κακές συνθήκες υγιεινής και τους τρόπους πίεσης για να μην υποβάλλονται αιτήσεις για πολιτικό άσυλο καταγράφει η διεθνής οργάνωση Human Rights Watch σε έκθεσή της υπό τον τίτλο «Ελλάδα: Τέλος στις Απάνθρωπες Συνθήκες Κράτησης για τους Μετανάστες».

Η οργάνωση συστήνει στις ελληνικές Αρχές να μεταφέρουν άμεσα στο άδειο κέντρο κράτησης στη Σάμο τους αλλοδαπούς που βρίσκονται στους υπερπλήρεις χώρους κράτησης στον Έβρο ενώ κρούει τον κώδωνα κινδύνου για τα 120 ασυνόδευτα ανήλικα που κρατούνται για εβδομάδες στο Κέντρο Κράτησης Φυλακίου από Αφγανιστάν, Ερυθραία, Ιράκ, Αλγερία, Συρία, Ιράν, Μαρόκο.

Συγχρόνως, συστήνεται η κατάσταση στην Ελλάδα να τεθεί ως επείγον θέμα στη προσεχή διάσκεψη των υπουργών Εσωτερικών στις Βρυξέλλες στις 9 και 10 Δεκεμβρίου.

Ο μεγαλύτερος αριθμός όσων έχουν περάσει τα σύνορα το τελευταίο εξάμηνο, οπότε αυξήθηκε δραματικά ο αριθμός των μεταναστών που περνούν τον Έβρο, είναι όσοι ζητούν άσυλο αλλά και ασυνόδευτα παιδιά, οικογένειες με μικρά παιδιά και γυναίκες μόνες.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση ένας αιτών άσυλο από την Τουρκία κρατούνταν τέσσερις μήνες στον μικρό χώρο κράτησης στις Φέρρες. Προσθέτει ακόμη ότι ως μέτρο πίεσης για να μην υποβάλλονται αιτήσεις για πολιτικό άσυλο, οι αλλοδαποί που καταθέτουν αίτηση για πολιτικό άσυλο κρατούνται περισσότερο από εκείνους που δέχονται απόφαση διοικητικής απέλασης και φεύγουν.

Τα ασυνόδευτα ανήλικα στο Φυλάκιο κρατούνται από εβδομάδες έως μήνες μαζί με ενήλικες άνδρες, ενώ σπάνια επιτρέπεται προαυλισμός. Ένα 14χρονο αγόρι που έφθασε μόνο του στην Ελλάδα, είπε στην ομάδα της οργάνωσης πως κρατούνταν για 43 ημέρες. Αναφέρεται τέλος ότι στη διάρκεια της επίσκεψης του κλιμακίου της οργάνωσης, κελιά είχαν πλημμυρίσει με νερά αποχέτευσης από σπασμένες τουαλέτες.

Η 175μελής μεθοριακή δύναμη ταχείας επέμβασης (RABIT) της Frontex, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή στις αρχές Νοεμβρίου, βοηθά τις ελληνικές Αρχές να ανακόψουν την εισροή αλλοδαπών διαθέτοντας εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, ελικόπτερο, σκυλιά και οχήματα. Όμως, όπως αποδεικνύεται από όσους κατορθώνουν να μπουν στη χώρα, απόπειρα εισόδου στη χώρα γίνεται κυρίως από ευάλωτες ομάδες–αιτούντες άσυλο, ασυνόδευτα παιδιά, θύματα βασανιστηρίων ή εμπορίας ανθρώπων.

Για το λόγο αυτό η Human Rights Watch ασκεί έντονη κριτική: «Η Frontex δεν μπορεί απλά να κλείσει τα μάτια στην ανθρωπιστική κρίση των αλλοδαπών στα ελληνικά σύνορα. Η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και οι αξίες της ΕΕ απαιτούν να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ότι οι αλλοδαποί θα τύχουν ανθρώπινης μεταχείρισης»

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010








Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Διάβασα ότι η Ισλανδία δεν έχει πια πρόβλημα ενέργειας, διότι εκμεταλλεύεται ένα ενεργό της ηφαίστειο. Νάνος Βαλαωρίτης




Η πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού καταγράφεται ως η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που αντιμετώπισαν ποτέ οι ΗΠΑ, η τοξική λάσπη της Ουγγαρίας πλησιάζει τον δεύτερο μεγαλύτερο ποταμό της Ευρώπης, τον Δούναβη, ο φονικός καύσωνας στη Ρωσία κόστισε την ζωή χιλιάδων ανθρώπων το καλοκαίρι, το διοξείδιο του άνθρακα λιώνει τους πάγους απειλώντας με πλημμύρες ολόκληρο τον πλανήτη, και η Ασία με ραγδαίους ρυθμούς επιδεινώνει την κατάσταση στο όνομα της βιομηχανικής της ανάπτυξης…
Είναι πιο φανερό από ποτέ ότι ο πλανήτης αργοπεθαίνει.
Η συνάντησή μου με έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους των Ελληνικών γραμμάτων, τον ποιητή και συγγραφέα Νάνο Βαλαωρίτη, ο οποίος κατά το παρελθόν υπήρξε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας των Οικολόγων Πράσινων, δεν θα μπορούσε παρά να με γεμίσει δέος. Από κάθε άποψη.

-Πως βλέπετε το μέλλον του πλανήτη κύριε Βαλαωρίτη;

Μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Μια μέρα είμαι αισιόδοξος και την άλλη απαισιόδοξος. Όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη είναι πολύ ανησυχητικά. 'Ολα αυτά σχηματίζουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη απειλή, που υπονομεύει τον πλανήτη. Σαν να πρόκειται να μας επιτεθούν εξωγήινοι, - μόνο που οι εξωγήινοι είμαστε εμείς. Όπως γνωρίζετε η υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας λιώνει τους πάγους εις βάρος της στεριάς, συνεπώς πρέπει να γίνει κάτι πολύ άμεσα.

-Πιστεύετε ότι αν δεν γίνει κάτι σύντομα το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε είναι κάτι δεδομένο;

Αν μέσα στις επόμενες δεκαετίες δεν γίνει κάτι δραστικό για το λιώσιμο των πάγων θα συρρικνωθούμε πολύ άσχημα. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που θα μετακινηθούν γεωλογικά. Που θα πάει όλος αυτός ο κόσμος; Πώς θα επιζήσει; Οι επιστήμονες προβλέπουν ότι πολλές από τις μεγαλουπόλεις θα βυθιστούν στο νερό. Η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, ακόμα και το Παρίσι, από τα ποτάμια που θα ξεχειλίσουν.

-Η Αθήνα κινδυνεύει;

Όχι ιδιαίτερα διότι είμαστε περίπου 50 μέτρα πιο ψηλά από τη θάλασσα. Ο Πειραιάς όμως θα βυθιστεί. Το ίδιο και η Θεσσαλονίκη... Όσο για τα νησιά!

-Πώς μπορεί να αποτραπεί αυτό το δυσοίωνο μέλλον;

Πρέπει να γίνει κάτι πολύ μεθοδευμένο, να δοθεί μια ριζική λύση.
Κατά την γνώμη μου όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που δίνουν οι Αμερικάνοι προκειμένου να κυνηγήσουν μια κατασκευασμένη κατά τη γνώμη μου τρομοκρατία, η οποία κάνει ελάχιστο κακό σε σχέση με τον κίνδυνο που εγκυμονείται για τον πλανήτη, αν τα διέθεταν για να μειωθούν οι ρύποι των βιομηχανιών θα μπορούσαμε να σωθούμε.
Είναι απερίγραπτος, εντελώς παράλογος ο εγωισμός των ανθρώπων. Αλλά και η ανοησία αυτών που κυβερνούν, διότι αν προχωρούσαν σε μεταρρυθμίσεις, και ο πλανήτης θα είχε καλύτερο μέλλον, και οι κυβερνήσεις θα είχαν μεγάλα κέρδη.

-Αναφέρεστε σε ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής ενέργειας;

Ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια εδώ κι εκεί, υπάρχουν κάποια δείγματα, κάποιες ασήμαντες σε σχέση με το πρόβλημα προσπάθειες, προκειμένου να μειωθούν τα καύσιμα που καταναλώνουμε για τις μετακινήσεις μας. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Υπάρχουν πολύ πιο αποτελεσματικοί τρόποι για να μειωθεί το είδος της ενέργειας που μας απειλεί.
Διάβασα ότι η Ισλανδία δεν έχει πια πρόβλημα ενέργειας, διότι εκμεταλλεύεται ένα ενεργό της ηφαίστειο.
Η ενέργεια που συσσωρεύεται από αυτό είναι αρκετή, τόσο για την ηλεκτροφώτιση όσο και για την κίνηση όλης της βιομηχανικής τους παραγωγής. Έτσι από καιρό τώρα η Ισλανδία είναι ουδέτερη από διοξείδιο του άνθρακα. Εμείς στην Ελλάδα, ενώ έχουμε ένα ενεργό ηφαίστειο στην Νίσυρο που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει με ενέργεια ολόκληρη την Ελλάδα, πληρώνουμε εκατομμύρια ευρώ για τη ΔΕΗ και για ηλεκτρικό ρεύμα που εισάγουμε από το εξωτερικό. Εάν υπήρχε η θέληση να γίνει ένα τεχνικό έργο σε σύντομο διάστημα το έργο και κερδοφόρο θα ήταν και θα γλιτώναμε από τις επιπτώσεις.

-Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη απειλή; Τον υπερπληθυσμό, την εξάντληση των ενεργειακών πόρων, την υπερθέρμανση;

Είναι κατά κάποιο τρόπο αλληλένδετα. Βρισκόμαστε σε έναν πολύ μεγάλο πόλεμο με τον ίδιο μας τον πλανήτη. Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε πόσο σοβαρός είναι ο κίνδυνος και να μάθουμε να λειτουργούμε και ως μονάδες με οικολογική συνείδηση.

-Τι μπορούμε να κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά;

Στην Καλιφόρνια, όπου έζησα κοντά στα 30 χρόνια, χωρίζαμε τους ντενεκέδες από τα γυαλικά και τα πλαστικά από την δεκαετία του 70. Οι χίπηδες ήσαν με τον τρόπο τους πρωτοπόροι σε θέματα οικολογίας, διότι υποστήριζαν την επιστροφή στη φύση. Δημιούργησαν όπως γνωρίζετε τα κοινόβια. Έβαζαν χρήματα από κοινού και αγόραζαν όλοι μαζί ένα σπίτι, σε κάποια έξοχή ή σε κάποιο απόμακρο, συχνά άγριο μέρος, όπου ζούσαν με σεβασμό προς την φύση. Αυτό φυσικά ήταν εφικτό διότι οι κοινότητές τους ήσαν μικρές. Στις μεγαλουπόλεις υπάρχουν άλλου είδους δυσκολίες.

-Διάβασα πριν έρθω να σας συναντήσω άρθρα σχετικά με την ιστορία των οικολογικών κινημάτων. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός, ότι, τότε που λέτε, την δεκαετία του 70, δεν έλειψαν οι ακρότητες εκ μέρους των οικολόγων. Ορισμένες ομάδες πίστευαν ότι μόνο με την χρήση βίας και τρομοκρατίας μπορεί να λυθεί το πρόβλημα.

Αναφέρεστε στους ο Αμερικανούς Εκοτρομοκράτες, οι οποίοι δεν είχαν σχέση με τους χίπηδες που ήταν ειρηνόφιλοι. Οι Εκοτρομοκράτες λειτούργησαν μέσα από μικρές φανατικές ομάδες που ήρθαν αντιμέτωπες με τις εταιρίες ξυλείας κατά κύριο λόγο. Χρησιμοποιούσαν βίαιους τρόπους. Γινόντουσαν πραγματικές μάχες ανάμεσά σε αυτούς και σε εκείνους που υπονόμευαν την κοπή των δένδρων. Παρότι τα κρούσματα ήταν ελάχιστα, έδωσαν κακό όνομα στο κίνημα της οικολογίας. Και στην Ελλάδα υπήρξε ανάλογο θέμα, παλιότερα. Θυμάμαι κάποιον τοπικό φορέα της Λευκάδας ο όποιος υποστήριζε ότι οικολογικές ομάδες έφερναν από την Αίγυπτο επικίνδυνα φίδια που τα σκόρπισαν στο νησί... Βέβαια η Λευκάδα είχε και έχει εκατομμύρια φίδια. Γιατί να εισάγουν οι οικολόγοι περισσότερα; Μου έλεγε κάποιος ότι ένας υποτακτικός του Ωνάση, στον Σκορπιό, σκότωσε 10000 φίδια. Την ίδια εποχή μιλούσαν και για άγριους λύκους, που υποτίθεται ότι έφεραν οικολόγοι από το εξωτερικό και τους ξαμόλησαν στην Πίνδο. Καταλαβαίνετε; Φτάνουν μέχρι τρέλας σε τέτοιες συζητήσεις.

-Ο ρόλος της Ασίας ποιος είναι στην εκκόλαψη του "αυγού του φιδιού" που μας απειλεί;

Η Κίνα είναι η πιο επικίνδυνη βιομηχανική δύναμη αυτή τη στιγμή. Με δεύτερη την Ινδία. Στις συστάσεις που τους γίνονται από τις Δυτικές κυβερνήσεις προκειμένου να κάνουν κάτι με την υπερκατανάλωση διοξειδίου του άνθρακα - διότι με άνθρακα δουλεύει η οικονομία τους- αυτοί απαντούν: Εσείς; Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι τα λέτε αυτά; Εσείς που είχατε τα πρωτεία θα μας κάνετε μάθημα; Και δεν έχουν άδικο. Αφού επισήμως χρησιμοποιούν άνθρακα οι ΗΠΑ γιατί να συμμορφωθούν οι Κινέζοι και οι Ινδοί, που έχουν ένα λόγο παραπάνω αφού λόγω του τεράστιου πληθυσμού τους εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν. Πάντως αυτό που γίνεται στην Ασία έχει και μια άλλη διάσταση πέραν της οικολογικής καταστροφής. Μια διάσταση τραγική θα μπορούσε να πει κανείς. Διότι μέσα στα πλαίσια της ανάπτυξης κάποιοι πλουτίζουν, εκμεταλλευόμενοι τους αμέτρητους φτωχούς που προκειμένου να επιζήσουν έρχονται σε επαφή με ραδιενεργές και καρκινογόνες ουσίες. Βγάζουν τα έντερα τους αυτοί οι άνθρωποι.

Το κάνουν όμως, επειδή ο άνθρακας είναι άφθονος και φτηνός.

-Από την εμπειρία σας, θεωρείτε ότι οι καλλιτέχνες, είναι αρκετά ευαίσθητοι απέναντι στα προβλήματα του πλανήτη;

Οι εικαστικοί και οι ποιητές ξεκίνησαν πρώτοι να διαμαρτύρονται με τον τρόπο τους από πολύ παλιά. Διότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες μπορεί να μην έχουν οργανωμένη σκέψη έχουν όμως διαίσθηση.


http://www.mediasoup.gr

Αποκλειστική συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στον Πέτρο Μπιρμπίλη.




Κάποιος κοιτάει μέσα μου και βλέπει ότι με βλέπει
κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ' ακούει
με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου
μαντεύοντας ποιος θα 'ναι κει κι όσα θα μου συμβούνε

...Κάποιος που είναι μέσα μου μου χτίζει ένα σπιτάκι
και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω
κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δε μ' αφήνει
κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο να περάσω

Κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο
γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες
κάποιος μου λέει πως είν' αργά και δε θα αρθούν εγκαίρως
να μας γλιτώσουν οι καλοί απ' τις κακές διαθέσεις

Κάποιος μου λέει για στάσου ένα λεπτό περίμενε
στάσου να δω ποιος είσαι συ ποιος είν' αυτός πού πάμε
μα ήταν άλλος απ' αυτό που νόμιζα πως ήταν
και που' ναι πάντα μακριά από εκείνου που είναι

Κάποιος θυμάται μέσα μου έναν παλιό του φίλο
τότε που πέφταν κανονιές η μια πάνω στην άλλη
κάποιος μου λέει δεν είμαι γω που γράφω αυτήν την ώρα
μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου

Κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον
και του εξηγεί πως γίνεται το κάθε τι στον κόσμο
πως γίνεται το ανώμαλο απ' το κανονικό
και ο καπνός απ' τη φωτιά πως βγαίνει γαλανόλευκος

Κι απ' τη βροχή το σύννεφο πως χαμηλώνει αθόρυβα
κι αδειάζοντας πως πέθαινε επάνω από τα σπίτια
κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πως μπαινόβγαινε
αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι

Ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ' το κεντρί του μόνος
κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες
χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στις μία
απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου

Ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος άλλος
να μπει απ' το παράθυρο όπως μια πεταλούδα
που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου
μες το δικό μου πρόσωπο το πρόσωπο ενός άλλου





Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Στην αυλή του ορφανοτροφείου υπάρχει μια μπουκαμβίλια που αντιπροσωπεύει την ομορφιά για τον μικρό ορφανό και τα λουλούδια της τον μαγεύουν...






Η κραυγή της χαμένης αθωότητας

Ο Anosh Irani γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βομβάη, στην Ινδία. Το 1998 εγκαταστάθηκε στο Βανκούβερ του Καναδά. Το πρώτο μυθιστόρημά του
Τhe Cripple and his Talismans απέσπασε θερμές κριτικές, ενώ το πρώτο θεατρικό έργο του βραβεύτηκε από την Arts Club Theatre Company του Βανκούβερ, το 2003.

Το Τραγούδι της Καχούνσχα κυκλοφόρησε το 2006 και ήρθε να συγκλονίσει το χώρο της λογοτεχνίας και όχι μόνο. Είναι ένα σπαρακτικό αφήγημα όπου περιγράφονται με συναρπαστικό ρεαλισμό η ωμή βία και ο ρατσισμός, η άγρια εκμετάλλευση των μικρών και αδύναμων, και ταυτόχρονα ένα ποίημα ευαισθησίας, τρυφερότητας και ελπίδας που «πεθαίνει πάντα τελευταία».

Τον Ιανουάριο του 1993 η Βομβάη συγκλονίζεται από βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών φυλών και θρησκειών. Ο δεκάχρονος Σαμντί έχει περάσει όλη τη σύντομη ζωή του κλεισμένος σ’ ένα ορφανοτροφείο. Οι ήχοι του έξω κόσμου φτάνουν μακρινοί στ’ αυτιά του. Στην αυλή του ορφανοτροφείου υπάρχει μια μπουκαμβίλια που αντιπροσωπεύει την ομορφιά για τον μικρό ορφανό και τα λουλούδια της τον μαγεύουν. Πλάθει με τη φαντασία του έναν ιδεατό κόσμο, μια ειδυλλιακή, ονειρική εικόνα για την πόλη∙ έναν παραδεισένιο τόπο που τον ονομάζει «Καχούνσχα η πόλη χωρίς λύπη».

Το κτίριο όμως όπου στεγάζεται το ορφανοτροφείο πρόκειται να πουληθεί για να χτιστεί ένα συγκρότημα και ο Σαμντί αποφασίζει να μην ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων παιδιών. Φεύγει ολομόναχος, βγαίνει στους δρόμους της άγνωστης γι’ αυτόν πόλης με μοναδικό βιος τα αποφόρια που φοράει και το λεκιασμένο με αίμα πανί μέσα στο οποίο βρέθηκε τυλιγμένος στην πόρτα του ιδρύματος.

Πόθος του να βρει τον πατέρα του, όνειρό του να γίνει η Βομβάη μια μέρα η «Κανχούνσχα». Μέσα στο χάος της πολύβουης πόλης συναντάει δυο αδέρφια, τον Σουμντί και την Γκούντι, δύο μικρούς ζητιάνους, ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους, που ζητιανεύουν για να ζήσουν και να συντηρήσουν τη μισότρελη μητέρα τους. Ο αθώος, ονειροπόλος και «μορφωμένος» Σαμντί -είναι ο μόνος από τα αλήτάκια της περιοχής που ξέρει να γράφει και να διαβάζει- δένεται μαζί τους καθώς αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στη σκληρότητα των δρόμων. Η πόλη όμως σπαράσσεται από τη βία, κυκλώματα αδίστακτων κακοποιών εκμεταλλεύονται παιδιά και ανήμπορους και τα αγνά όνειρα του Σαμντί και όσα έχει διδαχτεί από την αυστηρή αλλά μεγαλόψυχη και ακέραια διευθύντρια του ορφανοτροφείου συγκρούονται με την αμείλικτη πραγματικότητα.

Η ιστορία που αφηγείται ο Anosh Irani δεν έχει τίποτα το φανταστικό, δεν είναι παραμύθι με μάγισσες, στοιχειά και υπερφυσικά όντα∙ είναι η σκληρή, ωμή πραγματικότητα, γεμάτη ωστόσο από χρώματα, ήχους, μυρωδιές, έθιμα και παραδόσεις από αυτή την εξωτική χώρα που ασκεί τόση γοητεία στη Δύση και που, παρ’ όλη την αλματώδη ανάπτυξη της ανερχόμενης δύναμης, κρύβει μέσα της απίστευτη εξαθλίωση.

Είναι μια σπαρακτική ιστορία αγριότητας, φιλίας, συμπόνιας και τρυφερότητας, ένα συναρπαστικό αμάλγαμα οδύνης και απόγνωσης, ελπίδας και ονείρων. Ένα βιβλίο- γροθιά στο στομάχι όλων των «προνομιούχων» του ανεπτυγμένου κόσμου, που ίσως πρέπει να το διαβάσουν όλοι για να μάθουν τι γίνεται λίγο πιο πέρα από την ευημερούσα κοινωνία τους και ιδίως τα παιδιά -από μια ηλικία και πάνω- για να εκτιμήσουν τι έχουν, να το χαρούν και να γίνουν λιγότερο απαιτητικά και άπληστα.
(03/12) Ντίνα Σιδέρη
http://indexonline.gr











«Καχούνσχα η πόλη χωρίς λύπη»